In de laatste weken van zijn leven nam een doodzieke vader afscheid van zijn familie, vrienden collega’s. Gewoon thuis in zijn eigen tuin. Hij vroeg sommigen van hen om te spreken op zijn uitvaart; een verzoek dat niemand kon weigeren. Hij wist precies hoe het moest worden.
Een prachtige, statige locatie in de buurt. Zijn kist gedragen door de spelers van het sportteam dat hij al jarenlang coachte. Zijn zoon als ceremoniemeester. En op de rouwkaart? Een dresscode voor de dames, alsof het een feest was.
De uitvaart werd door velen bezocht. Het was een bont geheel van vrouwen in mooie jurken, passend bij de klassieke locatie, veel jonge mensen vanuit de sportvereniging en door de leiding van zijn zoon vooral heel persoonlijk en vol liefde. Mooie verhalen waar de levenslust van afspatte.
