Zijn leven lang stond hij op de markt, tussen de bloemen. Lange dagen, hard werken, maar ook gezelligheid en bedrijvigheid. Toen hij overleed, was één ding zeker: bloemen zouden een belangrijke rol krijgen bij de uitvaart.
Op de rouwkaart een witte roos, zijn favoriet. De witte roos staat voor vrede en zuiverheid. Bij een afscheid wordt een witte roos vaak gebruikt als teken van eerbied en respect en de spirituele wederopstanding.
Op de kist bloemstukken met witte rozen. En bij het graf een van zijn eigen oude zinken emmers met losse witte rozen, net als vroeger op de markt. Iedereen kreeg de kans om afscheid te nemen met een laatste roos. Toen de familie als laatste bij het graf vertrok was het een zee van witte bloemen op de eikenhouten kist.
Zo werd zijn passie een symbool van liefde en herinnering.
